Wie me een paar jaar geleden had gevraagd wat ik wilde, kreeg zonder twijfel dit antwoord: ‘Ik wil een man met een koffertje en een pak. Die elke dag op tijd thuiskomt. Waar hij mij achter het fornuis vindt. Ik wil twee kinderen, twee katten en trouwen voordat ik 25 ben. Ik wil lang en gelukkig leven.’ In dit jaren vijftig-sprookje sudderde er gewoon nog een slavink in mijn pannetje. Het koetje in het vet verdween, de koffertjes-man kon met de vleeswaren mee, trouwplannen gingen overboord. Maar sprookjesdromen bleven. Het liefste zou ik me elke dag kleden als Giselle uit Disney’s Enchanted. Met rokken en hoge sandaaltjes de altijd zonnige wereld in dansen waar de vogels vrienden zijn. Het is grappig hoe eten me vaak het dichtst bij dat grote ‘Er was eens’ brengt. Een oosters ‘Er was eens’ in het geval van Nomads.

Een oosterse nacht
Eten kan je de wereld om je heen even compleet laten vergeten,’ zei een zogenoemde foodie me ooit. Nomads in Amsterdam is daar een voorbeeld van. Het restaurant is een compleet nieuwe wereld waar alles wat je ooit over reguliere horeca wist, niet van toepassing lijkt te zijn. Je kijkt – zodra je ogen aan de ergste donkerte gewend zijn – uit op een ruimte vol ligbanken met kussens. Buikdanseressen dansen haast hypnotiserend mooi, terwijl serveersters op slippertjes met grote zilveren dienbladen boven hun hoofd door de zaal manoeuvreren. Groepen en duo’s delen gerechten van dezelfde schaal. Je vergeet tijd, je vergeet telefoon, je vergeet thuis. En dan ben je nog niet eens aan het eten begonnen.

Mijn sandaaltjes liggen de avond op de vloer. Mijn blote voeten vouw ik onderme en ik zak samen met de man die altijd mijn Prince Charming was onderuit in een stapel kussens. Vanaf dat moment verdwijnen we samen met de langbenige serveerster in een andere wereld. Vlees en vegetarisch komen gebroederlijk zij aan zij voorbij. De eerste schaal met koude mezze – de tapas van Azië – is verrassend met Laktine Hilwa, een dip van pompoen met tahini en melasse, en de sterke rokerige smaak van de Zaalouk, een dip van aubergine. Met vier soorten Arabische brood blijven we smeren. Smeren. En smeren.

De warme mezze volgen met dit keer de Pastilla Maklouba als mijn favoriet. Het taartje met venkel, palmhart, rozijnen, dille en sinaasappel is zoet en fris tussen de wat zwaardere Arabische hapjes als de tortilla met artisjokkendip. De vleesetende prins schraapt het bordje van kalfstajine met pruimen, truffeltapenade en amandelen leeg. Tot op de laatste stukjes. Maar stiekem is de ster van de avond de cocktail Nomads Delight. Watermeloen, vanille-vodka, guavesap; kan ik niet gewoon met een cocktail trouwen?

Oordeel

Nomads is meer dan eten. Het is even de wereld buiten vergeten. En dat maakt het iets grote prijskaartje een heel stuk minder erg.

Cijfer: 8
Salade-geitenkaasfactor: 0.00%